Нил Гилевич «На флейце самоты [Лірычныя мініяцюры ў жанры “танка”]»

Читать онлайн «На флейце самоты [Лірычныя мініяцюры ў жанры “танка”]»

Автор Нил Гилевич

Ніл Гілевіч

НА ФЛЕЙЦЕ САМОТЫ

Лірычныя мініяцюры ў жанры “танка”

Падрыхтаванае на падставе: Ніл Гілевіч, На флейце самоты: Лірычныя мініяцюры ў жанры “танка” — Мінск: Выдавецтва Про Хрысто, 2004. — 92 с. — (Бібліятэка часопіса «Наша вера»).

Рэдактар: К. Лялько

Трыццаць адзін склад

Уціснуць у пяць радкоў

Строга па схеме:

Пяць-сем-пяць-сем-сем, — і ўсё!

Вось вам, сябры, і «танка».

А СВЯТЛО ЎСЁ ІДЗЕ

2002-2004

Што гэта ў цемры

Свеціцца там, дзе клады?

Ледзь здагадаўся:

Фасфарысцыруючы,

Мова выходзіць з магіл.

Задыхаюся.

Не хапае паветра —

Бы ў душагубцы.

А стаю на пагорку,

Пад небам, сярод палёў.

Злуюцца, крычаць:

«Дакуль ты іх будзеш сніць —

Вершы аб волі?»

Злуюцца... А хіба ж я

Снам у сне загадаю?

Памяць маленства:

Над чорным полем — імжа.

Сагнуўшыся ў крук,

Грэбае мама раллю

I кідае ў кош бульбу.

Усё паспела

Адкрасаваць у пару,

Яшчэ за цяплом,

Толькі «бабіна лета»

Ізноў апаліў мароз.

Сядзіць і плача,

А чаго — не гаворыць.

I страшна спытаць —

Каб не пачуць такое,

Што й сам зальюся слязьмі.

Доўгі летні дзень

Зглуміў на прыіску слоў.

А ўвечары ў двор

Аднекуль прыплыў дымок —

Напомніў, што ёсць жыццё.

Дожджык уночы

Яблыньцы каля ганку

Штось шэпча. I мне

Не хочацца ў хату йсці —

Наўспамінаюся хоць.

Кветка за кветкай,

Адцвіў і пажух няўзнак

Мой агародчык.

Сумна, бо скора, відаць,

Адцвіце мне і сонца.

Музыка ночы!

Неба з зямлёй злучыла!. .

А камертонам

Ёй паслужыў цвыркунок

Першы азваўся ў цішы.

Як магму вулкан,

Выварочвае памяць

Расплаўлены боль.

Куды ўцяку ад яго,

Каб не спапяліў ушчэнт?

Не ўгледзеў, калі

Стала радзейшым нашмат

Рэшата Бога,

А толькі бачу, што ўжо

Дзён засталася жменька.

Разлёталіся,

Размільгаліся думкі

Ні сабраць, ні ўняць.

I чаму на Купалле

Такая доўгая ноч?. .

Спацелай спіной

Адкінуўся да камля

Старой бярозы —

Iвечнасці халадок

Адчуў у спякотны дзень.

Навошта я зноў

I зноў забіраюся

У глуш самоты?

Навошта трывожу цень?

Каб зведаць яшчэ раз боль?

Як вымерла ўсё —

Такая глухая ноч!

I раптам недзе —

Згадкай пра край маленства —

Далёкі сабачы брэх.

Сем тыдняў сухмень.

З лесу цераз дарогу

Вавёркі ў мой сад

Грызці ранеткі бягуць.

Піце, звярочкі, піце!

Грыб ля дарожкі.

Ах жа, які прыгажун!

Не трэба, а ўзяў.

Інстынкт паляўнічага.

Можа, каму падару?

Так, ты ўзвысіўся.

Бо часу на гэта меў.

А колькі ж яна

Табе аддала жыцця,

Каб самой не ўзвысіцца?

Прыйшла паглядзець,

Каго ж ён за жонку ўзяў,

I бачна было,

Як усё ў ёй крычала:

«Божа! За што Ты яго?. . »

Лісток за лістком

Кідаў яе слёзы ў печ.

I думаў: спаліў,

I стане душы лягчэй.

Дзівак! Ці ж слёзы гараць?

Зімовая ноч.

Калянага неба стынь —

Ад зор да зямлі.

Мароз такі — што вусны

Ад вуснаў не адарваць.

Зняможаная

Палам любоўнай жарсці,

Адкінулася

На шырачэзным ложку

I выдыхае шчасце.

Паміраючы,

Маці сказала чамусь

Сыну-студэнту:

«Апрача твайго таты,

Я мужчыны не знала... »

Пачуўшы мяне,

Дразды шуганулі прэч

З чорнай рабіны.

Не знаюць, як люба мне

Бачыць іх баль асенні.

Нарэшце прайшлі

Дажджы — і ў лесе стаіць

Саладжавы дух

Падапрэлага лісця.

Нібы ў астылай лазні.

Як смачна яно

Смокча матчыны грудзі,

Красу й маладосць!

На пероне вакзала.

Перад першай дарогай.

Тонка-п'янлівы

Водар тваіх валасоў