Читать онлайн «Ліпеньскія навальніцы»
Автор Ольга Ипатова
Вольга Іпатава
ЛІПЕНЬСКІЯ НАВАЛЬНІЦЫ
Вершы
Падрыхтаванае на падставе: Вольга Іпатава, Ліпеньскія навальніцы: Вершы — Мінск: Мастацкая літаратура, 1973. — 96 с.
© OCR: Камунікат. org, 2010
© Інтэрнэт-версія: Камунікат. org, 2010
ПРЫГАЖОСЦЬ
Расквечана ружова-сінім неба,
Рамонкі ўвысь пялёсткі узнялі,
А гэта значыць — прыгажосць патрэбна
Усяму жывому на маёй зямлі.
Зямлі, што спавівае нас туманам,
Сячэ завеяй, сцюжаю пячэ,
Дзе мы жывём так многа і так мала,
Жадаючы бясконцага «яшчэ».
Свет мітусіцца, быццам у гарачцы,
Нясуцца над планетай спрэчкі, свіст;
... У ціхай рэчцы між кустоў гарлачык
Кладзе галоўку на зялёны ліст.
СОН-ТРАВА
За сіняю, сіняю даллю,
Ісці і не год, і не два,
Расце для мяне жаданая,
Чароўная сон-трава.
Ліловы пялёсткаў россып,
Зялёны вільготны мох...
Знайду — і не прыйдзе ростань
На роздум маіх дарог.
Не прыйдзе ніколі гора
I нечы крыўдны папрок,
I буду жыць без дакору
На скрыжаванні дарог.
I зачыню свае дзверы,
Спакойная, не захачу
Пра лёсы чужыя, нявер'е
I крыўду чужую чуць.
Ды, пэўна, у млявым спакоі
I тыдня не пражыву...
Не стану шукаць ніколі
Чароўную сон-траву...
ЗАБЕЛЛЕ
Паміж азёр, як ветразь карабельны,
Плыве на ўзвышшы вёсачка Забелле.
Шумяць вятры жытамі навакол,
Пяюць у чарацінкі азярныя.
Жанкі пасля даення рукі мыюць,
I пахнуць луг і поле малаком.
I там маё дзяцінства засталося:
Русалка, распускаючы валоссе,
Над возерам сядзела на вярбе,
Прываблівала хлопцаў да сябе.
Яны ўжо, раскрываючы раты,
Збіраліся за ёй абы куды.
У вечнай рэўнасці жанчын маленькіх
Мы заціскалі іх кашулі ў жменькі
I прэч цягнулі — далей ад бяды.
Да нас, свавольнікаў, не раз рука
З кустоў цягнулася Лесавіка.
... Бабулін свет!
Ён у маіх вачах
Я сыну казкі баю па начах
I абяцаю звесці ў той прастор
Да тых бароў, да сініх тых азёр,
Дзе белая, як ветразь карабельны,
Плыве на ўзвышшы вёсачка Забелле...
ПОШУК
Можа, і няўмела, і наіўна
Я шукаю сэнс жыцця даўно.
Мокра на руках трапечуць ліўні —
Шэрае тугое палатно.
Абдзімае цёплы пыл калені,
Ногі ў кроў збіваю зноў і зноў.
Ападаюць кніжныя ўяўленні
Туманамі ў глыб дзіцячых сноў.
Знаю — мне вучыцца і вучыцца!
Гаманкія абысці палі,
Неадкрытыя шукаць крыніцы,
Піць, прыпаўшы прагна да зямлі...
* * *
Драўляная гаць пад Мядзелем
Прапахла шчаўем і мятаю,
Ды дзёгцем, ды ботам рыбачым.
Пружыняць дошкі гарачыя.
Праз луг, дзе дрэмлюць алешыны,
Вуліца тая няспешная.
А луг той зарос асокаю,
А неба над ім — высокае...
У сіне-духмяным марыве
Стагоддзі сплываюць марамі —
Вуліцай крочу драўлянаю,
Што продкамі збіта — славянамі,
Якія тут гаці пракладвалі
I першыя вулкі выгадвалі.
Валіліся дрэвы каляныя,
Назвалі продкаў — драўлянамі...
Крочу сваёй радзімай.
Яна
Для трох народаў адзіная,
На свеце самая мяккая
Вада ў азёрах пад Мядзелем...
МОЙ ГОРАД
Жыву я ў гэтым горадзе,
Свой адкрываю Сусвет,
I зорак далёкіх горыч,
I дом, дзе жыве сусед.
У радасці і у горы,
У дождж, спякоту ці снег,
Я адкрываю свой горад,
У якім жылі да мяне...
*
Ранак ціўкнуў першай сініцай,
Першым крокам змены рабочай.
Чалавеку ж усё не спіцца,
Ён бяссонна па вуліцах крочыць.
