Читать онлайн «Наскрозь»

Хадок

Уладзіміру Караткевічу

Біклага, кульба, торба на плячах—

Па нашым часе

выгляд маскарадны.

Нікому і ні ў чым непадуладны

Хадок ідзе, таму што выбраў

Шлях.

3 дубровы ў бор, з нізіны на грудок

Ідзе хадок,—

а бэйбусы, барыгі

Крычаць: "Гэй ты! Дзе крыж твой?

Дзе вярыгі?"

Хадок ідзе. Таму што ён

Хадок.

Ён выбраў шлях — і ўжо не зверне ўбок

Ад ісціны, вядомае спрадвеку:

Амаль усё, што трэба чалавеку —

Скарынка хлеба ды вады глыток,

Амаль усё. Амаль, амаль, амаль...

Але не ўсё — калі камяк у горле,

Не ўсе, не ўсё — калі душу агорне

Па незабыўным непазбыўны жаль.

Па кім? Па чым? Ці не па ўсіх і ўсім:

Па наласах тых, што на ўзмежку поля,

Па тым – што праўда, і па тым – што воля,

Па самым любым, самым дарагім,

Па ўсіх, па ўсім — да слёз, да слёз, да слёз,

Па самым крэўным у чужынным свеце,

Што княжым ветрам прашуміць у вецці

Заслаўскіх сосен, полацкіх бяроз

Ці паляўнічым рогам прагудзе

Ля Турава — і адгукнецца ў Крэве...

Хай шлях кружны, нібыта кольцы ў дрэве,

Бясконцы шлях. Але хадок

Ідзе.

Усё сваё з сабой нясе... Яму

Таго даволі — больш, чым неабходна,

Каб зратаваць сасмяглых і галодных,

Каго? — яму вядома аднаму,

Ідзе хадок.

Над ім дажджыць, сняжыць,

Яму не выйсці з гэтай кругаверці:

Ён ведае так мала, каб памерці.

І гэтак многа ведае, каб жыць.