Читать онлайн «Падстаўка»

ПАДСТАЎКА

1

З Сяргеем Апанасавічам Вежыкам мы пазнаёміліся ўчора. Спачатку ён мне не паказаўся. Невысокі, таўставаты. Валасы доўгія, аж на карку закручваюцца. Нос бульбінай, рот вялікі, усмешлівы. На субяседніка капітан Вежык глядзіць мякка і нібы бянтэжыцца. Мне падумалася, што яму да твару больш мальберт з пэндзалем — хай малюе флору і фаўну. Вядома, я не чакаў, што ўбачу волата з пранізлівым і жорсткім позіркам. На маім веку ў міліцыі такія не надта затрымліваюцца. Аднак і залішняя лагоднасць у абліччы, падобная на нерашучасць, таксама сустракаецца не часта. Прафесія наша, як не круці, сур'ёзная. А Вежык не проста сышчык, ён узначальвае ў Прыдняпроўску раённы крымінальны вышук.

Сяргей Апанасавіч, напэўна, здагадваецца, што не стае яму знешняй суровасці. Назваўшыся, ён вінавата ўсміхнуўся і няўпэўнена сказаў:

— Вось напрацавалі,— і паклаў моцную руку з растапыранымі доўгімі пальцамі на пухлую папку.

Я разгарнуў паперы. Мабыць, каб не перашкаджаць, Вежык успомніў пра нешта важнае і тэрміновае і выйшаў з кабінета.

Папка з крымінальнай справай, узбуджанай па факту крадзяжу ў Палыкавіцкім сельмагу, была ўжо ладна напакаванай: пратаколы, тлумачэнні, даведкі, заключэнні экспертаў, адказы на запытанні. Усё неабходнае, нічога лішняга. Я пачаў чытаць…

Вежык вярнуўся недзе гадзіны праз дзве. Ен не пацікавіўся аб маім уражанні і тым болей заўвагах. Разумеў, што патрэбны час, каб яны ў мяне акрэсліліся, выспелі. Ен спытаў пра іншае, якое, аднак, таксама мела дачыненне да яго клопатаў.

— Значыць, ёсць падазрэнне, што і ў нас, і ў суседзяў дзейнічае адна злачынная група?

— Так. У чатырох з пяці абрабаваных магазінах была або няспраўная сігналізацыя, або яе ўмела адключалі.

— А дзве апошнія, няўдалыя?

— Толькі пацвярджаюць меркаванні. Пасля нашага папярэджання ахова магазінаў была ўзмоцнена. Відаць, злачынцы карысталіся састарэлай інфармацыяй і не ведалі аб прынятых мерах.

— І нідзе не пакінулі слядоў?

— Нідзе. Хаця ў вас… Мне здалося, ты нешта такое выдзеліў.

Вежык з павагай паглядзеў на мяне, аж няёмка стала. Я не з ганарліўцаў, ды ўсё роўна прыемна.

— Падзяліся, Сяргей Апанасавіч…

Капітан зачымсьці пакратаў ручку замкнёнага сейфа, быццам разам са службовымі паперамі хаваў там і думкі, а тады прыгадаў адзін факт, далёкі быццам ад зместу гэтай папкі, якую я нядаўна вывучаў. Але на сваіх здагадках знак якасці мы ніколі загадзя паставіць не можам…

Аднак час збірацца. У маім гасцінічным пакоі ўжо зусім светла.

Пакуль гатуецца вада для кавы, галюся і разглядаю сябе ў люстэрку. Мне трыццаць два, з іх дзесяць на міліцэйскай службе. Бяссонная ноч пакінула знакі на твары. Ен бледнаваты. Але вочы не згаслыя, бадзёрыя. Значыць, ёсць яшчэ порах, прычым сухі. А што? Я не зломак і, спадзяюся, нават відны сабой. Рост сто восемдзесят, што і ў век акселератаў нямала. Плечы… Плечы, праўда, маглі быць і шырэйшыя, ды я не ў штангістах хаджу. Твар… Асабіста я да яго прэтэнзій не выказваю. Лоб не высокі і не нізкі, самы раз. Бровы кусцістыя, навіслыя над сінімі вачамі. Нос прамы, тонкі. Губы ўпарта сціснутыя. Так што ні адметнага, ні заганнага ў слоўным партрэце маёра міліцыі, старшага аператыўнага ўпаўнаважанага ўпраўлення крымінальнага вышуку Міністэрства ўнутраных спраў Леаніда Гаўрылавіча Хрытанькова я і на гэты раз не знаходжу. Я мог бы, калі на тое, сказаць пра сябе і нешта яшчэ. Аднак каза ўжо курыцца на стале шызым дымком, разносячы спакуслівы пах па ўсім пакоі. Гэта сігнал, што размінка скончана.